Sevgi İçin Birkaç Söz

Merhaba sevda ikliminin yılmaz aşıkları. Merhaba, Yaradanı da, Yaradılanı da sevgi atmosferine yerleştiren güzel dinimin sevda yolcuları... Merhaba, Yunus'tan aldığı sevgiyi Mevlana'yla taçlandıran necib milletin torunları...

Bayram tadında bir merhaba diyelim istedik, bayrama iki gün kala gönül hanenize sevgiyle, muhabbetle misafir olalım istedik...

Yağsada dünyamıza kin yüklü şahaplar

Sevgi ile ördüğümüz atmosferimiz var

Sarsada ruhumuzu hüzün dolu bulutlar

Dostluk güneşimiz yine umutla parlar

            Sevgi, dostluk melteminin aşısı olan sevgi. Çölleri yeşerten, ağaçları çiçeklendiren sevgi.

            Yunusa o yüce ilhamla;

                        Ben yürürüm yâne yâne

                        Aşk boyadı beni kâne

                        Ne ‘akilem ne divâne

                        Gel gör beni aşk neyledi

Dedirten, Mevlana'yı aşkından döndüren, Ferhat’a dağlar deldiren, Kays’ı Mecnûn edip çöllere düşüren sevgi.

            Edebiyatımızda bu konuda birçok eserler verilmiş, şiir ağacımızın yeşermesinde sevgi büyük rol oynamıştır. Şiirlerde sevgiliye bazen bir özlem vardır;

                        Gitdin amma ki kodun hasretle cânı bile

                        İstemem sensiz olan sohbet-i yâranı bile

diyen şair, eski şiirin rüzgarında sevgi meltemiyle ruhumuzu serinletirken, özlemle de ruhumuza güzellikler katmaktadırlar. Yeni şiirin çağdaş ozanları da sevgiliye özlemi şiirlerinde hissettirmektedirler;

                        Hasret nedir? Yarına sor, düne sor

                        İnanmazsan, dönder, aktar gene sor

                        Sensiz geçen geceleri bana sor

                        Saatlerim yıl olmadan tükenmez

            Şiirdeki özlemde şair için tıpkı bir bal arısıyla çiçeğin özlemi gibidir. Nasıl bal arısı bir kış çiçeği özler ve baharın gelmesiyle ona koşar ve akabinde bal denen mucize vukû bulursa, şair içinde sevgiliye özlem yapılacak bal için gerekli olan çiçektir. Şair çiçekten polenlerini iyi almalı ki şiir deryasına o güzel mısralardan oluşan damlaları akıtabilsin...

            Özlem, sevginin vazgeçilmez unsurlarından biridir. Özlemle birlikte umutta hiç eksilmez şiirimizden, şairimizin gönlünden;

                        Bir gün baksam ki gelmişsin

                        Bir güvercin gibi yorgun uzaklardan yâr

                        Gözlerinde bir bitmez, bir tükenmez güzellik

                        Saçlarında ilkbahar...

            Tanpınar, güzel şiir için; “Güzel şiir, duygularımızın bize hâkim olduğu anlarda yazılanların değil, bizim duygularımıza hâkim olduğumuz anlarda yazılanlardır” diyor. Her ne kadar doğruda olsa, iş sevgi olunca, duygulara hâkim olduğumuz anlar diye bir şey söz konusu olamıyor. Sevgi kuşu kalpte yer edince, mantıkla hareketten ziyade duygularla hareket etmek en tabii hal oluyor. Şiirlerimize de baktığımızda bunun böyle olduğunu, mantığın bertaraf edildiğini görüyoruz.

            Hayvani ilişkilerin aşk diye terennüm edildiği bu devirde, sevginin de artık masallarda anlatılan hoşa giden birkaç söz dizesi haline geldiğini teessürle beyan etmemiz gerekmektedir. Bu bağlamda;

                                                                                              

Bir korulukta tanışmış annemle babam

                        İçlerinde bir fırtına kopmuş,

                        Hayvani hislerle

Birbirlerine sarılmışlar

Dikenler kıçlarına bata bata

Birbirlerinin olmuşlar.

…

sözlerini şiir diye okumakta ve bundan edebiyat namına büyük hicâb duymaktayız.

Günümüzde bazı şairlerde her ne kadar;

                        Ne hasta bekler sabahı

                        Ne taze ölüyü mezar

                        Ne de şeytan bir günahı

                        Seni beklediğim kadar

diyorlarsa da, biz yinede şu sözleri hatırlatmadan sözlerimize son noktayı koyamayacağız;

                        Ne şair yaş döker, ne âşık ağlar

                        Tarihe karıştı eski sevdâlar